آیت الله دستغیب شیرازی است. شهیدی که امام راحل از ایشان بعنوان معلم اخلاق و مهذّب نفوس نام بردند.

اگر چه سال­های زیادی از شهادت شهدای محراب می گذرد اما هنوز بررسی زندگانی ایشان و تبیین ویژگی­های برجسته و اخلاقی ایشان، گام مهمی در ترویج ارزش­های الهی به شمار می رود و می تواند برای جوانانی که سال­های نخستین انقلاب اسلامی و حماسه و عرفان این استوانه های وارسته اخلاق را درک نکرده اند، جذاب، شنیدنی و تأثیرگذار باشد. بررسی زندگانی و ویژگی­های اخلاقی این آموزگاران بزرگ اخلاق، می تواند چهره درخشان تری از روحانیت بیدار ارائه کند و سبب تعلق خاطر و الگوگیری بیشتر نسل جوان از آنان گردد. این نوشتار، تلاش دارد تا با نگاهی گذرا به زندگانی شهید دستغیب و بررسی ویژگی­های اخلاقی او، نسل حاضر را با این قله انسانیت آشنا کند.

دوران کودکی و آغاز تحصیل

آیت­الله دستغیب شیرازی در عاشورای سال 1332 هجری قمری، در یکی از محله های قدیمی شیراز، به دنیا آمد.

خاندان او بیشتر از چهار قرن پیاپی به نام «دستغیب» شهرت داشتند و همواره مورد احترام و بزرگداشت مردم بودند؛ چرا که بزرگانی از این خاندان، در بین مردم زیستند که هر یک از آنان، استوانه ای سترگ در علم و تقوا و دانش و بینش به شمار می رفتند.

سیدعبدالحسین دستغیب شیرازی، تحصیل را از اوان کودکی با فراگیری قرائت قرآن آغاز کرد و به مکتب خانه های آموزش قرآن کریم رفت و گام نخست تحصیل خود را با کلام نورانی وحی برداشت. او پس از پشت سر گذاشتن مراحل ابتدایی تحصیل، مشغول فراآموزی دروس مقدماتی حوزه علمیه، نزد پدر بزرگوار خود گردید. هجرت به نجف اشرف

اوان جوانی و تب و تاب تحصیل عبدالحسین، مصادف با روزگار بروز پدیده شوم «کشف حجاب» بود و انگیزه او را جهت هجرت به نجف اشرف برای ادامه تحصیل تقویت کرد. از این رو در سال 1314 هجری شمسی، شیراز را به قصد نجف ترک کرد. خود او در اینباره می نویسد: «در زمان رضاخان قلدر ملعون، چند بار ما را زندانی کردند. بعد فشار آوردند که اصلاً باید از جرگه روحانیت بیرون بروی. بیست و چهار ساعت مهلت دادند که اصلاً بنده خلع لباس کنم و مسجدی و منبری نباشم؛ به ناچار فرار کردم و به نجف اشرف رفتم. این هم به خواست خدا وسیله خیری شد برای استفاده از محضر بزرگان.»

عبدالحسین، در دوران تحصیل خود در حوزه نجف، که هفت سال به طول انجامید، محضر اساتید فرزانه و پارسایی را درک کرد. او به دلیل دستیابی به درجات بالای علمی، توانست در دوران جوانی، درجه اجتهاد را از مراجع فوق الذکر دریافت کند.

اگرچه او تمایل داشت همچنان به تحصیل خود در نجف ادامه دهد، اما بنابر پیشنهاد استاد خود، تصمیم به بازگشت به ایران گرفت

چهره اخلاقی و ویژگی­های رفتاری

گذشته از شخصیت برجسته علمی شهید دستغیب، شاید نخستین چیزی که از یکبار زمزمه نام او به ذهن خطور می کند، شخصیت اخلاقی و ویژگی­های رفتاری او به عنوان نمونه ای کامل از یک استاد اخلاق است. استادش آیت­اللّه محمدکاظم شیرازی هنگام امضای اجازه­نامه اجتهاد ایشان می نویسد: «او از اخلاق ناشایسته، پاک است و به هر اخلاق شایسته ای آراسته است.»

بجاست در اینجا با بیان خاطراتی از اطرافیان ایشان، ترسیم بهتر و واضح تری از چهره اخلاقی او ارائه شود.

1. تهجد و شب زنده داری

فرزند ایشان «حجت­الاسلام سیدمحمدهاشم دستغیب» در این زمینه می نویسد: «پدرم چه روزهای گرم تابستان را که به روزه گذرانید و چه شبهای سرد و طولانی زمستان را که به عبادت به صبح رسانید. فراموش نمی کنم بعضی نیمه شبها از خواب بیدار می شدم، کودکی خردسال بودم که صدای ناله اش را در سجده هایش می شنیدم، خودم را به خواب می زدم، اما به زمزمه های همراه با گریه ها و اشک­های روانش گوش می دادم. گویا هم اکنون نیز صدایش از اتاق مجاور، در گوشم طنین می افکند و آه جانسوزش دلم را می آزارد....