امام هادی علیه السلام: " هرکس بذر خوبی بکارد، شادمانی درو می‌کند. "

از کلام گوهربار امام نقی(ع):
1. یگانگی خدا
لمْ یزل الله وحْده لاشیء معه ثمّ خلق الاشیاء بدیعاً و اختار لنفْسه احْسن الاسماء؛ (بحارالانوار، ج54، ص83.)
خداوند از ازل تنها بود و چیزی با او نبود. سپس اشیا را به صورت نو ظهور آفرید و برای خودش بهترین نام‌ها را برگزید.

2. فروتنی
التواضع ان تعطی الناس ما تحبّ ان تعطاه؛ (الکافی، ج2، ص124)
فروتنی آن است که با مردم چنان رفتار کنی که دوست داری با تو چنان باشند.

3. نقد پذیری
لبعض موالیه: عاتبْ فلاناً و قل له ان الله اذا اراد بعبْدٍ خیراً اذا عوتب قبل (وسائل الشیعه، ج2، ص18)
امام هادی(ع) به یکی از دوستانش فرمود: فلانی را توبیخ کن و به او بگو: خداوند چون خیر بنده‌ای خواهد، هر گاه توبیخ شود، بپذیرد (و در صد جبران نقص براید).

4. دنیا جایگاه آزمایش
ان الله جعل الدنیا دار بلوی و الآخره دار عقبی، و جعل بلْوی الدنیا لثواب الاخره سبباً و ثواب الاخره منْ بلْوی الدنیا عوضاً (بحارالانوار، ج75، ص356.)
همانا که خداوند دنیا را سرای امتحان و آزمایش، و آخرت را سرای رسیدگی، و بلای دنیا را وسیله ثواب آخرت، و ثواب آخرت را عوض بلای دنیا قرار داده است.

5. انسان بی‌شخصیت
منْ هانتْ علیه نفْسه فلاتأمنْ شرّه (بحارالانوار، ج72، ص300.)
کسی که خود را پست شمارد، از شر او در امان مباش.

6. دنیا جایگاه سود و زیان
الدّنْیا سوقٌ ربح فیها قوْمٌ و خسر آخرون؛ (بحارالانوار، ج75، ص366)

دنیا بازاری است که گروهی در آن سود برند و دسته‌ای زیان بینند.

7. زیباتر از زیبایی
خیرٌ منْ الخیر فاعله، و اجْمل من الجمیل قائله، و ارْجح من العلم حامله، و شرٌّ من الشرّ جالبه، و اهول من الهوْل راکبه؛ (بحارالانوار، ج75، ص370)
بهتر از نیکی، نیکوکاری است، و زیباتر از زیبایی، گوینده آن است، و برتر از علم، حامل آن است، و بدتر از بدی، عامل آن است، و وحشتناک‌تر از وحشت، آورنده آن است.

8. خشم بر زیردستان
الْغضب علی منْ تمْلک لوْمٌ؛ (بحارالانوار، ج75، ص370)
خشم به زیردستان از پستی است.

9. عاق والدین
الْعقوق ثکْل منْ لمْ یثْکلْ؛ (مستدرک، ج15، ص194.)
نافرمانی(فرزند از پدر و مادر) مصیبت مصیبت نادیدگان است.

10. بی‌طاقتی در مصیبت
الْمصیبه للصّابر واحدهٌ و للْجازع اثْنتان؛ (مستدرک، ج2، ص445)
مصیبت برای صابر یکی است و برای کسی که بی‌طاقتی می‌کند، دوتاست.

11. اسیر زبان
راکب الحرون اسیر نفْسه، و الجاهل اسیر لسانه؛ (بحارالانوار، ج75، ص 369)
کسی که بر اسب سرکش سوار است، اسیر هوای نفس خویش و نادان اسیر زبان خوش است.