دوازدهمین پیشواى معصوم، حضرت حجه بن الحسن المهدى، امام زمان - عجل الله تعالى فرجه - در نیمه شعبان سال 255 هجرى در شهر « سامرّاء» دیده به جهان گشود.(1) او همنام پیامبر اسلام (م ح م د) و هم کنیه آن حضرت (ابوالقاسم) است.(2) ولى پیشوایان معصوم از ذکر نام اصلى او نهى فرموده اند.(3)
از جمله القاب آن حضرت، حجت، قائم، خلف صالح، صاحب الزمان،(4) بقیه الله است(5) و مشهورترین آنها «مهدى» مى ‏باشد.(6)
پدرش، پیشواى یازدهم حضرت امام حسن عسکرى(علیه السلام) و مادرش، بانوى گرامى «نرجس است(7) که بنام «ریحانه»، «سوسن» و «صقیل» نیز از او یاد شده است.(8) میزان فضیلت و معنویت نرجس خاتون تا آن حد، والا بود که «حکیمه» خواهر امام هادى(علیه السلام) که خود از بانوان عالیقدر خاندان امامت بود، او را سرآمد و سرور خاندان خویش، و خود را خدمتگزار او مى ‏نامید.(9)
حضرت مهدى دو دوره غیبت داشت: یکى کوتاه مدّت (غیبت صغرى) و دیگرى دراز مدّت (غیبت کبرى). اولى، از هنگام تولد تا پایان دوران نیابت خاصّه ادامه داشته و دومى، با پایان دوره نخست آغاز شد و تا هنگام ظهور و قیام آن حضرت طول خواهد کشید.